Allerliefste mensen,

Daar zit ik dan, thuis in de keuken, in het koude Nederland, achter mijn laptopje. Bizar verschil vergeleken met hoe ik er in Malawi bij zit als ik een blog schreef. Ik had beloofd om nog een laatste blog te schrijven om jullie op de hoogte te brengen van mijn (wel/niet aanwezige) cultuurshock, dus hier is ie dan.

Ik kan niet goed de woorden vinden om te omschrijven hoe het is om weer terug te zijn. Na een ellendige reis (ik was ziek) van ongeveer 27 uur in totaal, was het heerlijk om op Schiphol mijn koffers van de band te sleuren en me in de armen van mijn ouders en Melchior te storten. Het was enorm koud, maar gelukkig had mijn achterban een trui en winterjas voor me meegenomen. Het duurde een tijdje voordat ik besefte dat ik toch echt in Nederland was en eigenlijk wilde ik gelijk wel weer terug. Onderweg naar huis keek ik m'n ogen uit, sneeuw!! Ik zeurde over kaas en cup-a-soup en melk, tot pap na een stop om te tanken aan kwam zetten met een kroket. Ik kon m'n geluk niet op!!!!

Thuis gingen we natuurlijk gelijk aan de koffie (YESSS!!), want zoals ik altijd zeg, 'waar de koffie thuis klotst, klotst ie het best!' Ook heb ik m'n koffer overhoop gegooid en de kadootjes eruit gesleurd, m'n kleren in de was gedaan en een (lang!) middagdutje gedaan. (Het plan om te kanoën in de achtertuin is daardoor van de baan geraakt....)

Zoals sommigen van jullie weten, ging ik twee dagen later op wintersport, dus de temperatuurshock was nog groter dan de cultuurshock! Ik heb de afgelopen twee weken steeds rondgelopen met twee truien aan, de kou went maar niet! Ook word ik nog steeds elke dag wakker ergens tussen half 6 en 7, omdat m'n biologische wekker maar niet wil geloven dat we weer thuis zijn.

Het is fijn om weer terug te zijn en iedereen te zien, maar het is ook wel een beetje saai. Ik fietste de dag na terugkomst door Brummen en alles en iedereen zag er hetzelfde uit, alsof ik niet was weggeweest. Wel zeer fijn om weer kaas te eten, te knuffelen met Mel, te chillen met mam op de bank en loempia's te eten met pap op vrijdag, maar toch.

Soms lijkt mijn hele Malawireis één grote droom, maar elke keer weer besef ik dat het echt gebeurd is en dat het megafantastisch was. Ik denk vaak aan Liset, die nu nog steeds in Malawi zit en ik mis haar grappen en knuffels. Ook gaat er geen dag voorbij zonder dat ik aan mijn baby'tjes denk, ik mis ze enorm! (Gelukkig krijg ik af en toe wat foto's en filmpjes doorgestuurd)

Veel denk ik terug aan de dagen dat ik gewerkt heb bij House of Hope. Ik denk aan hoe mijn nikies 8,2km per dag afgelegd hebben, in totaal dus 92,4km, als je de 4x dat ik met een fietstaxi ben gegaan meerekent. Ik denk aan de 13 baby's die ik in die tijd heb meegemaakt en geknuffeld en aan de 62 poepluiers die ik verschoond heb. Ik denk aan de 17x dat ik ondergekotst ben en de 3x daarvan die in m'n gezicht waren. Ik denk aan de 8x dat ik in m'n gezicht geslagen ben door mijn kleine moppies, laten we hopen niet expres.1x daarvan was trouwens met een plastic speelgoedstrijkijzer. Ik denk aan de 11x dat er bezoekers (veelal Amerikanen) kwamen bij House of Hope om te spelen en knuffelen met de baby's en aan hoe fijn het was een écht Engels gesprek met iemand te hebben. Ik denk aan de 9x dat ik een oprecht compliment van iemand kreeg, de 12x dat iemand mijn nummer vroeg (vrouwen ook) en natuurlijk aan de 2x dat ik ten huwelijk gevraagd ben. Ik denk aan hoevaak ik azungu/mzungu (blanke) ben genoemd, maar daarvan ben ik écht de tel kwijt geraakt. Ik riep dan 'Wakuda' terug, wat 'donkere' betekent, waardoor er breed naar me gegrijnsd werd. Ik denk aan de 23 kakkerlakken die ik doodgespoten heb en aan de 2x dat er één in mijn bed zat. Ik denk aan alle mensen die ik onderweg naar mijn werk tegenkwam, Pistah en zijn 'zus' in het speciaal. Ik wil nog even zeggen hoe mega leuk ik het vond als zij 's ochtends en hij 's middags breed grijnzend riep "Hello Janne!" (uitspraak Djjen!) Die twee mis ik onwijs!

Ik wil jullie nog duizend dingen vertellen, want alle herinneringen komen keihard bovendrijven. Hoe langer ik schrijf, hoe meer ik het mis. Maar de harde waarheid is, ik ben weer terug in Nederland en moet weer door met het alledaagse leven. Breekjaar is ook weer begonnen, ik ben al weer hard bezig met zoeken naar een fijne studie. Ik kan Afrika missen wat ik wil, maar dat heeft geen zin. Ooit ga ik vast nog eens terug, maar tot die tijd ga ik gewoon enorm genieten van alle verhalen, herinneringen en foto's die ik overgehouden heb aan dit prachtige avontuur!

Nogmaals megabedankt allemaal voor het bijwonen van mijn avontuur, dat gaf me een zekere steun! Zikskwams! (Slang voor heel erg bedankt!)

Osadandaula! (Be happy, hakuna matata!)

Jans