Hallo allemaaaaal!

Hier alweer mijn laatste blog uit Malawi, wat vliegt de tijd toch... Morgen heb ik een afscheidsceremonie bij House of Hope, waar ik een oorkonde en een speech krijg. Ook zal ik dan mijn afscheidskadootje aan ze geven (plastic broekjes voor over de luiers) en onthullen hoeveel geld ik voor ze heb opgehaald. Het is een heel raar idee om morgenochtend voor de laatste keer naar mijn project te wandelen, voor de laatste keer alle huismoeders te knuffelen en bedanken en voor de laatste keer te knuffelen en spelen met de baby's, om ze vervolgens nooit meer terug te zien (hoogsthoogsthoogstwaarschijnlijk). Daarna een laatste avondmaal en de volgende morgen al in de taxi naar het vliegtuig. Ik weet niet wat nou onwerkelijker voelde, mijn gevoel op de dag dat ik hier aankwam, of dat ik nu alweer bijna weg ga! Aan de ene kant heb ik best zin om weer thuis te zijn, iedereen te knuffelen en mijn 'normale leven' weer op te pakken, maar aan de andere kant ga ik echt heel veel dingen missen van hier!

Ik heb totaal geen moeite om afscheid te nemen van de steeds brutaler wordende kakkerlakken. Geen kruimel is meer veilig voor ze, binnen no time duiken ze op al je eten af! Ook in de badkamer zijn ze altijd aanwezig. Het eeuwige geworstel om je bed in en uit te komen door die ellendige klamboe, waar je dus ook niet uit kunt komen als je in paniek een kakkerlakje in je bed aantreft, ga ik ook zeker niet missen. (Anna: “shit shit shit neeeee niet weer!!!!”). Met gemak neem ik afscheid van het opgerold in bed liggen omdat languit liggen onmogelijk is, de bedden zijn maar 1.80m lang. Dat waren kleine ergernisjes, maar toch ga ik met moeite afscheid nemen van een heleboel andere dingen!

Alleen al als ik eraan denk dan mis ik...

...de heerlijke geur van Afrika(nen). Zanderig, zweterig, warm, stoffig en toch erg lekker!

...mango's en drop eten als toetje. Ik vond op de valreep nog een zakje drop die in mijn tas verstopt zat en langs de kant van de weg hebben we eens 15 mango's gekocht. Heerlijk!

...'mijn' baby's, met wie ik dagenlang geknuffeld, gestoeid, gespeeld, gelachen en getroeteld heb. Ik heb ze stuk voor stuk zien groeien en vind het een bizar idee dat ik ze nooit meer zal zien :(

...de relaxte sfeer van Afrika, die ik al vanaf het begin verwacht had en nooit een moment afwezig is geweest. Je hebt altijd alle tijd, want niks hoeft en alles kan. Haasten heeft geen zin want dat werkt niet en er zit altijd wel een onverwacht/verrassend element in je dag. Zo hebben we gister een uur geschuild omdat het rommelde en donderde en goot van de regen. Dat was geen probleem, want die tijd vulden we door Afrikaans te leren trommelen, te kletsen met onze gemaakte vrienden en nóg meer souvenirs te kopen van iedereen die ermee kwam aanzetten.

...de Afrikaanse muziek die (zonder overdrijven) óveral te horen is, met volume op z'n hardst natuurlijk. Het is natuurlijk vrolijke, swingende muziek, die wordt meegeblèrd door werkelijk iedereen. Zelfs ik zing er al een aantal mee en bij het uitgaan heb ik mijn favoriete nummertjes als verzoekjes aangevraagd. Ik word er altijd vrolijk van, en de muziek pakt echt de sfeer en cultuur van het land. Als dat overal ter wereld zo is, wat moet men Nederland dan suf vinden, met z'n Guus Meeuwis en Marco Borsato.

...de heerlijke misverstanden en grappige taferelen die ontstaan doordat Afrikanen de letter R en de letter L omdraaien als ze Engels spreken. Beeld je in: rice=lice, play=pray en we wonen in Horrand. Laat je fantasie de vrije loop en creëer zelf wat leuke misverstanden, wij kunnen onze lol niet op!

...de vriendelijkheid van de mensen hier; iedereen begroeten op straat, altijd bereid om te helpen en niet beledigd als je niets wil kopen. Zolang je maar vriendelijk “no thank you” zegt, krijg je altijd een “alriiiiiiight sister, no problem!” terug.

...de minibusjes. Alles ervan. De zwarte wolken uit de uitlaat die naar vuurwerk ruiken. De duct-tape als vervanging van een achterruit. De deuren die niet goed dicht kunnen, of open blijven tijdens het wegrijden. De conductors die schreeuwend uit het raam hangen en mensen werven. Het getoeter naar mensen die in zijstraten al gespot worden als potentiële passagiers. Het zweten met z'n vieren, vijven of zessen op een bankje. Je knieën die geplet worden tegen het stoeltje voor je als je een heuvel af gaat. Het uit- en instappen; een serieuze hindernisbaan. Het bonken van je hoofd tegen het plafond, bij het passeren van drempels. Dit alles ga ik missen aan de minibus, want ik vind minibusjes gewoon één van de beste belevingen van Malawi.

...dat ik hier heel vaak gekookt heb en het nog leuk vond ook. Hopen voor pap&mam dat ik die eigenschap in Nederland nog steeds bezit!

...dat ik douchen hier een verademing vond, terwijl ik er in ons koude landje een gruwelijke hekel aan heb! (Ligt aan de kou bij het afdrogen; ik ben nog steeds van plan om later een machine te bouwen die me warm en droog blaast na het douchen)

...de zon!!!!!! (Ik hoor dat er sneeuw ligt bij jullie??)

...de fietstaxi die wat duurder is dan de minibus, maar waar je niet op hoeft te wachten. Met zijn kussentje en voetsteuntjes achterop is het een relatief comfortabel vervoersmiddel. Ikzelf vind het altijd enigszins eng, ik ben niet zo avontuurlijk aangelegd en zelf erg slecht in fietsen. Als ik mul zand, drempels, steentjes of overgangen tussen berm en straat zie en ik ben te fiets, dan raak ik alvast in een lichte paniek. Hier hebben ze alle bovengenoemde obstakels, dus achterop de fiets kan ik mijn lol niet op en trek ik krampachtige gezichten. Ook is het hier niet zo plat als thuis, dus als ze je dan eindelijk tegen een heuvel op hebben gefietst, doen ze geen enkele moeite om heuvelafwaarts te remmen. Hierdoor schud de hele fiets heen en weer van snelheid, kijk ik nog moeilijker dan tevoren en voel ik m'n onderkin heen en weer zwabberen. Doodeng, maar toch ook heel erg leuk!

...het zingen en swingen in de kerk. De voorstelling die je maakt/hebt bij een kerk in Afrika klopt; er is een koor, een band, en de liederen zijn niet langzaam en laag, maar uitbundig en swingend. Ik ben in 4 weken met ontzettend veel plezier 4 keer naar de kerk geweest! (Ja je leest het goed, dat is braaf elke zondag. Misschien word ik beïnvloed door al m'n gelovige huisgenootjes...?)

...de vindingrijkheid van Afrikanen. Als ze ergens geen geld voor hebben dan bedenken ze wel iets creatiefs. Twee kleine jongetjes tillen samen een jerrycan; ze houden allebei het uiteinde vast van een stok die door het handvat van de jerrycan gaat. Geen geld voor een nieuwe voor- of achterruit? Duct-tape. Gat in het dak? Emmer eronder! Geen vervoer voor je bankstel, geiten of houtbult? Bind het gewoon achterop de fiets, dat kan gewoon (ja serieus, geiten achterop!)! Elke dag zag ik wel weer nieuwe dingen en dat creatieve, gekke en altijd verrassende, dat ga ik echt heel heel erg missen!

...de gezelligheid van ons doingooodhuis. Samen koken, eten, afwassen, lachen, grappen, praten, discussiëren, spelletjes doen, films kijken, rondhangen en ginnegappen, dat maakte echt dat ik hier een hele leuke en fijne tijd heb gehad. Als ik nu rondkijk in huis, zie ik Thamara in haar hoek van de bank hangen met een dik boek. Kraamverzorgster Thamara die me heeft geleerd dat kinderen verschillende huiltjes hebben, één voor honger, één voor moe, één voor kramp, etc. Dat en meer gekke feitjes over baby's, zwangerschappen en bevallingen, zal me echt bijblijven van Thammie, die dikwijls iemand bij de neus nam!

Joke leest op dit moment uit de bijbel of een goed boek op haar tablet. De heerlijke cakes die Joke bakte in ons kleine oventje waarvan de thermostaat kapot is, waardoor experimenteren met cakes een groot avontuur werd. Mmmm ik mis ze nu al!

Anna hangt onderuitgezakt op de bank met oortjes in, een of andere gekke serie te kijken (heartbreak high, voor mijn tijd), hierbij af en toe hardop grinnikend. De hevige discussies die ik met Anna voerde, soms met een heel sullig onderwerp, soms heel serieus, ga ik ook echt missen. Als advocaat zijnde droeg zij natuurlijk betere argumenten aan, maar ik kwam soms overwacht en fris uit de hoek. Ik voelde soms een generatiekloof met mijn huisgenoten, variërend van 20-65 jaar oud, en grapte hier natuurlijk fulltime over. Ook heb ik ze wat nieuwe woorden bijgebracht als 'bae' 'netflix&chill' en 'skeer' (woorden die ik heel normaal vind maar ik voor hen duizend maal heb moeten herhalen zodat ze het zouden onthouden).

David leest de krant, een boek, of schrijft wat dingen op in zijn schrift. David, gepensioeneerd Engels leraar en native speaker, was ons wandelende woordenboek hier. Altijd als we iets niet wisten, (ja dat kwam best eens voor, m'n Engels is wat weggezakt), vroegen we gauw David om een vertaling, die tot grote opluchting leidde.

Alie leunt tegen een andere hoek van de bank met haar puzzelboekje vol kruiswoordpuzzels, sudoku's en woordzoekers. Wat ga ik de heerlijke nuchterheid en droge opmerkingen van Alie missen, en natuurlijk het vele (door het hele huis gehorige) skypegeschreeuw (“Ja hallooooooooo hoor je mij?!?!?!?!!?”) missen.

Liset wast ondertussen haar kleren in een teil in de badkamer, met haar oortjes (muziek keihard) in, zingt ze op vol volume mee met allerlei liedjes. Liset, die ons allemaal wegwijs heeft gemaakt hier, ga ik zeker missen met haar eigen versie van ABN (me eige, hullie, en nog meer gekkigheid waar ik nog nooit van gehoord had) en haar onwijs stomme maar leuke grappen. Ook heeft nog nooit iemand zo geduldig de tijd genomen om me alles maar dan ook alles wat ik maar wilde weten uit te leggen over het christendom, geloven, de kerk en gewoontes die daarbij horen, thanks! :)

Ikzelf hing meestal op de bank met een boek, speelde voor dj, stond alvast te koken, werd creatief en knutselde bloemen om het huis op te fleuren, of schreef weer een blog (iets wat best een avond kan duren). Ohja, en we deden allemaal wel eens een dutje op de bank, om aan de plots opkomende moeheid toe te geven, heerlijk!

Zoals je ziet is de lijst van missen vele malen langer dan de lijst van niet missen, dus ik hoop dat dat een goed beeld geeft van hoe fijn het hier was. Ik vind het raar om naar huis te gaan, maar heb er ook wel best zin in. Ik heb een ontzettend fijne tijd gehad hier in Malawi, op mijn project House of Hope en in ons megagezellige doingooodhuis! Ik ga nog genieten van elke minuut die ik hier ben, want voor je weet is het definitief voorbij. Iedereen bedankt voor het lezen van mijn blog en het reageren erop, dat vind ik echt heel heel leuk. De 'kijkcijfers' lopen tot mijn verbazing nog steeds op, en ik schrijf elke keer weer met superveel plezier een nieuwe blog!

Iedereen bedankt voor alles, ik zal thuis nog een allerlaatste afsluitende blog schrijven, maar voor nu was dit het. Ik hou van jullie!

Megaveel liefs,

Jannejans

(Allerlaatste fun fact: niet alleen mais word geroosterd, maar ze verkopen langs de weg ook geroosterde muizen op een stokje)