Er is nu een week gepasseerd sinds ik aankwam in Malawi, maar het lijkt al wel een maand. Door al die verschillende indrukken lijkt het al snel alsof je megaveel hebt meegemaakt, wat bij nader inzien eigenlijk ook wel zo is. Het zal lastig zijn om al deze indrukken kort te beschrijven, maar ik ga m'n best doen.

Ik zal eerlijk tegen jullie zijn, de eerste twee dagen vond ik ronduit verschrikkelijk. Ik kon niet goed wennen hier; m'n huisgenoten waren ouder dan ik en bleken mijn ik-woon-nog-bij-m'n-ouders-en-heb-heimwee niet te delen. Mijn kamergenoot Anna Lisa ( aangekomen op dezelfde dag) vond het hier wel prima. "Het lijkt niet echt alsof we echt in Malawi zijn", zei ze, terwijl ik elke keer dat ik aan thuis dacht bijna/helemaal moest huilen. De ander, Liset, is hier al 4,5 maand en had op onze dag van aankomst al voor de derde keer malaria. Dat maakte ons natuurlijk wat bang, daardoor vergassen we onszelf nu dagelijks met Deet. 'Adem in adem uit, een maand is zo voorbij' stelde ik mezelf gerust. Gelukkig slaap ik nog even heeeeeeelijk als altijd, dat is zelfs hier geen probleem voor mij.

Na een citytour op dag 2, gingen we op dag 3 samen met coördinator Janneke een kijkje nemen bij onze projecten. House of Hope, de crisisopvang voor baby's waar ik werk, is een ruim half uur lopen vanaf ons huis. Voor Nederlandse begrippen is dat veel, maar hier noemen ze het 'closeby'. Daarbij, bijna alle Malawianen gaan overal lopend naartoe, omdat het openbaar vervoer simpelweg te duur is. Dat is voor ons Nederlanders lastig te begrijpen, omdat een ritje in de minibus omgerekend minder dan €0,40 is. Helaas is Malawi een arm land, met een valuta (de kwacha) die nauwelijks iets waard is, wat erg in het nadeel van de Malawianen werkt. De lonen zijn hierdoor laag, (sommige mensen verdienen maar €1- per dag) wat de mensen dwingt om lopend naar hun werk, school of winkel te gaan om nog een beetje winst te maken.

De baby's bij House of Hope ontvingen ons lachend, het was erg leuk om ze eindelijk in het echt te zien na veel verschillende verhalen. We hebben even kennis gemaakt met de staff, met wat baby's geknuffeld, en zijn daarna op weg gegaan naar het project van Anna Lisa. Hierdoor had ik al een indruk van hoe het zou zijn, maar had ik nog even de tijd om aan het idee van daar werken te wennen, wat erg fijn was.

Terwijl we terugliepen langs de kant van de weg, toeterde een van de vele minibusjes naar ons. We zijn gauw ingestapt, blij om uit de brandende zon weg te zijn. Een minibusje is een klein busje dat pas wegrijdt alsalle 12plaatsen bezet zijn, waardoor je soms erg lang moet wachten op vertrek. Het busje heeft een chauffeur en een conductor, die joelend uit het raam hangt om klanten te werven. Zo kun je dus ook langs de route opgepikt worden, dan hoef je je hand maar op te steken als antwoord op hun frequente getoeter. Als er dan al een stuk of 15 mensen mensen inzitten is dat geen probleem, dan schuift iedereen gewoon nog wat op, en krijg je de conductor zowat op schoot. Zo komt het voor dat je met 18 mensen in een minibus zit, zwetend en opgepropt. Ik vind dat elke keer weer een fantastische beleving, aangezien het hilarische taferelen oplevert. Zo vertrokken we naar Anna Lisa's project Chitipi Orphanage, in een minibus met netjes twaalf personen. Op een gegeven moment stopten we langs de kant, zodat er een twaalfde passagier bij in kon. Blijkbaar waren de conductor en chauffeur al geseind door andere auto's, want we zagen de conductor met een fietstaxi (fietsend, niet achterop zittend) wegracen. Het duurde even voordat ons busje zijn weg vervolgde, zodat de conductor op de fiets een voorsprong had. Met netjes 12 personen passeerde ons busje een politiecontrole. Een aantal meter na de controle stapte de conductor weer in, en vervolgden we onze weg alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Naarmate we onze bestemming naderden stapten er steeds meer passagiers in, waardoor de straaltjes zweet nog even wat sneller langs onze benen liepen. Ik zat al zo lekker tegen dikke, zachte Afrikaanse billen aangedrukt aan de ene kant, toen ik aan de andere kant gesabbel hoorde. Toen ik m'n hoofd draaide om te kijken waar dat geluid vandaan kwam, had ik de borst met sabbelende baby eraan op een haar na gemist en net niet in m'n gezicht gekregen. Ik vond het geweldig! Uitstappen is ook leuk, vooral als je achterin zit, want dan moet iedereen eruit en je moet klimmen en klauteren. Echt een belevenis dus!!

In ons vrijwilligershuis is het erg gezellig, we vervelen ons nauwelijks. Samen koken en afwassen, spelletjes doen, discussiëren over het geloof, slap ouwehoeren en natuurlijk keihard lol maken vult de dag, ontzettend fijn om dit samen met anderen te doen!

Het werken op mijn project heeft zo zijn ups en downs, maar over het algemeen is het leuk. Het was in het begin lastig dat ik nog niks wist, en de huismoeders weinig leiding gaven of stuurden. Initiatief nemen is dan erg belangrijk, en als je eenmaal een beetje de gang van zaken op zo'ndag snapt, dan is het goed te doen. Natuurlijk zijn de baby's ontzettend leuk om mee te spelen, kletsen en knuffelen, allemaal op hun eigen manier. Na drie dagen werken kun je al goed hun verschillende karaktertjes onderscheiden, wat erg interessant is. De vele poepluiers zijn natuurlijk wat minder, maar dat hoort erbij, en ik kan zelfs katoenen luiers vouwen ;)

Inmiddels voel ik me echt thuis en is het vooral allemaal heel leuk en bijzonder, ik kijk nog elke dag m'n ogen uit. Al met al is het een super leerzame ervaring. Als ik hierna nog geen ingeving heb op studiegebied, dan heb ik in ieder geval ervaring op moedergebied!!

Tionana, tot ziens! Heel veel liefs!

Volgende keer meer over het land zelf, wat echt bijzonder warm (dubbele betekenis) en vriendelijk is!