De allerallerallerlaatste

Allerliefste mensen,

Daar zit ik dan, thuis in de keuken, in het koude Nederland, achter mijn laptopje. Bizar verschil vergeleken met hoe ik er in Malawi bij zit als ik een blog schreef. Ik had beloofd om nog een laatste blog te schrijven om jullie op de hoogte te brengen van mijn (wel/niet aanwezige) cultuurshock, dus hier is ie dan.

Ik kan niet goed de woorden vinden om te omschrijven hoe het is om weer terug te zijn. Na een ellendige reis (ik was ziek) van ongeveer 27 uur in totaal, was het heerlijk om op Schiphol mijn koffers van de band te sleuren en me in de armen van mijn ouders en Melchior te storten. Het was enorm koud, maar gelukkig had mijn achterban een trui en winterjas voor me meegenomen. Het duurde een tijdje voordat ik besefte dat ik toch echt in Nederland was en eigenlijk wilde ik gelijk wel weer terug. Onderweg naar huis keek ik m'n ogen uit, sneeuw!! Ik zeurde over kaas en cup-a-soup en melk, tot pap na een stop om te tanken aan kwam zetten met een kroket. Ik kon m'n geluk niet op!!!!

Thuis gingen we natuurlijk gelijk aan de koffie (YESSS!!), want zoals ik altijd zeg, 'waar de koffie thuis klotst, klotst ie het best!' Ook heb ik m'n koffer overhoop gegooid en de kadootjes eruit gesleurd, m'n kleren in de was gedaan en een (lang!) middagdutje gedaan. (Het plan om te kanoën in de achtertuin is daardoor van de baan geraakt....)

Zoals sommigen van jullie weten, ging ik twee dagen later op wintersport, dus de temperatuurshock was nog groter dan de cultuurshock! Ik heb de afgelopen twee weken steeds rondgelopen met twee truien aan, de kou went maar niet! Ook word ik nog steeds elke dag wakker ergens tussen half 6 en 7, omdat m'n biologische wekker maar niet wil geloven dat we weer thuis zijn.

Het is fijn om weer terug te zijn en iedereen te zien, maar het is ook wel een beetje saai. Ik fietste de dag na terugkomst door Brummen en alles en iedereen zag er hetzelfde uit, alsof ik niet was weggeweest. Wel zeer fijn om weer kaas te eten, te knuffelen met Mel, te chillen met mam op de bank en loempia's te eten met pap op vrijdag, maar toch.

Soms lijkt mijn hele Malawireis één grote droom, maar elke keer weer besef ik dat het echt gebeurd is en dat het megafantastisch was. Ik denk vaak aan Liset, die nu nog steeds in Malawi zit en ik mis haar grappen en knuffels. Ook gaat er geen dag voorbij zonder dat ik aan mijn baby'tjes denk, ik mis ze enorm! (Gelukkig krijg ik af en toe wat foto's en filmpjes doorgestuurd)

Veel denk ik terug aan de dagen dat ik gewerkt heb bij House of Hope. Ik denk aan hoe mijn nikies 8,2km per dag afgelegd hebben, in totaal dus 92,4km, als je de 4x dat ik met een fietstaxi ben gegaan meerekent. Ik denk aan de 13 baby's die ik in die tijd heb meegemaakt en geknuffeld en aan de 62 poepluiers die ik verschoond heb. Ik denk aan de 17x dat ik ondergekotst ben en de 3x daarvan die in m'n gezicht waren. Ik denk aan de 8x dat ik in m'n gezicht geslagen ben door mijn kleine moppies, laten we hopen niet expres.1x daarvan was trouwens met een plastic speelgoedstrijkijzer. Ik denk aan de 11x dat er bezoekers (veelal Amerikanen) kwamen bij House of Hope om te spelen en knuffelen met de baby's en aan hoe fijn het was een écht Engels gesprek met iemand te hebben. Ik denk aan de 9x dat ik een oprecht compliment van iemand kreeg, de 12x dat iemand mijn nummer vroeg (vrouwen ook) en natuurlijk aan de 2x dat ik ten huwelijk gevraagd ben. Ik denk aan hoevaak ik azungu/mzungu (blanke) ben genoemd, maar daarvan ben ik écht de tel kwijt geraakt. Ik riep dan 'Wakuda' terug, wat 'donkere' betekent, waardoor er breed naar me gegrijnsd werd. Ik denk aan de 23 kakkerlakken die ik doodgespoten heb en aan de 2x dat er één in mijn bed zat. Ik denk aan alle mensen die ik onderweg naar mijn werk tegenkwam, Pistah en zijn 'zus' in het speciaal. Ik wil nog even zeggen hoe mega leuk ik het vond als zij 's ochtends en hij 's middags breed grijnzend riep "Hello Janne!" (uitspraak Djjen!) Die twee mis ik onwijs!

Ik wil jullie nog duizend dingen vertellen, want alle herinneringen komen keihard bovendrijven. Hoe langer ik schrijf, hoe meer ik het mis. Maar de harde waarheid is, ik ben weer terug in Nederland en moet weer door met het alledaagse leven. Breekjaar is ook weer begonnen, ik ben al weer hard bezig met zoeken naar een fijne studie. Ik kan Afrika missen wat ik wil, maar dat heeft geen zin. Ooit ga ik vast nog eens terug, maar tot die tijd ga ik gewoon enorm genieten van alle verhalen, herinneringen en foto's die ik overgehouden heb aan dit prachtige avontuur!

Nogmaals megabedankt allemaal voor het bijwonen van mijn avontuur, dat gaf me een zekere steun! Zikskwams! (Slang voor heel erg bedankt!)

Osadandaula! (Be happy, hakuna matata!)

Jans

Ik mis het nu al!

Hallo allemaaaaal!

Hier alweer mijn laatste blog uit Malawi, wat vliegt de tijd toch... Morgen heb ik een afscheidsceremonie bij House of Hope, waar ik een oorkonde en een speech krijg. Ook zal ik dan mijn afscheidskadootje aan ze geven (plastic broekjes voor over de luiers) en onthullen hoeveel geld ik voor ze heb opgehaald. Het is een heel raar idee om morgenochtend voor de laatste keer naar mijn project te wandelen, voor de laatste keer alle huismoeders te knuffelen en bedanken en voor de laatste keer te knuffelen en spelen met de baby's, om ze vervolgens nooit meer terug te zien (hoogsthoogsthoogstwaarschijnlijk). Daarna een laatste avondmaal en de volgende morgen al in de taxi naar het vliegtuig. Ik weet niet wat nou onwerkelijker voelde, mijn gevoel op de dag dat ik hier aankwam, of dat ik nu alweer bijna weg ga! Aan de ene kant heb ik best zin om weer thuis te zijn, iedereen te knuffelen en mijn 'normale leven' weer op te pakken, maar aan de andere kant ga ik echt heel veel dingen missen van hier!

Ik heb totaal geen moeite om afscheid te nemen van de steeds brutaler wordende kakkerlakken. Geen kruimel is meer veilig voor ze, binnen no time duiken ze op al je eten af! Ook in de badkamer zijn ze altijd aanwezig. Het eeuwige geworstel om je bed in en uit te komen door die ellendige klamboe, waar je dus ook niet uit kunt komen als je in paniek een kakkerlakje in je bed aantreft, ga ik ook zeker niet missen. (Anna: “shit shit shit neeeee niet weer!!!!”). Met gemak neem ik afscheid van het opgerold in bed liggen omdat languit liggen onmogelijk is, de bedden zijn maar 1.80m lang. Dat waren kleine ergernisjes, maar toch ga ik met moeite afscheid nemen van een heleboel andere dingen!

Alleen al als ik eraan denk dan mis ik...

...de heerlijke geur van Afrika(nen). Zanderig, zweterig, warm, stoffig en toch erg lekker!

...mango's en drop eten als toetje. Ik vond op de valreep nog een zakje drop die in mijn tas verstopt zat en langs de kant van de weg hebben we eens 15 mango's gekocht. Heerlijk!

...'mijn' baby's, met wie ik dagenlang geknuffeld, gestoeid, gespeeld, gelachen en getroeteld heb. Ik heb ze stuk voor stuk zien groeien en vind het een bizar idee dat ik ze nooit meer zal zien :(

...de relaxte sfeer van Afrika, die ik al vanaf het begin verwacht had en nooit een moment afwezig is geweest. Je hebt altijd alle tijd, want niks hoeft en alles kan. Haasten heeft geen zin want dat werkt niet en er zit altijd wel een onverwacht/verrassend element in je dag. Zo hebben we gister een uur geschuild omdat het rommelde en donderde en goot van de regen. Dat was geen probleem, want die tijd vulden we door Afrikaans te leren trommelen, te kletsen met onze gemaakte vrienden en nóg meer souvenirs te kopen van iedereen die ermee kwam aanzetten.

...de Afrikaanse muziek die (zonder overdrijven) óveral te horen is, met volume op z'n hardst natuurlijk. Het is natuurlijk vrolijke, swingende muziek, die wordt meegeblèrd door werkelijk iedereen. Zelfs ik zing er al een aantal mee en bij het uitgaan heb ik mijn favoriete nummertjes als verzoekjes aangevraagd. Ik word er altijd vrolijk van, en de muziek pakt echt de sfeer en cultuur van het land. Als dat overal ter wereld zo is, wat moet men Nederland dan suf vinden, met z'n Guus Meeuwis en Marco Borsato.

...de heerlijke misverstanden en grappige taferelen die ontstaan doordat Afrikanen de letter R en de letter L omdraaien als ze Engels spreken. Beeld je in: rice=lice, play=pray en we wonen in Horrand. Laat je fantasie de vrije loop en creëer zelf wat leuke misverstanden, wij kunnen onze lol niet op!

...de vriendelijkheid van de mensen hier; iedereen begroeten op straat, altijd bereid om te helpen en niet beledigd als je niets wil kopen. Zolang je maar vriendelijk “no thank you” zegt, krijg je altijd een “alriiiiiiight sister, no problem!” terug.

...de minibusjes. Alles ervan. De zwarte wolken uit de uitlaat die naar vuurwerk ruiken. De duct-tape als vervanging van een achterruit. De deuren die niet goed dicht kunnen, of open blijven tijdens het wegrijden. De conductors die schreeuwend uit het raam hangen en mensen werven. Het getoeter naar mensen die in zijstraten al gespot worden als potentiële passagiers. Het zweten met z'n vieren, vijven of zessen op een bankje. Je knieën die geplet worden tegen het stoeltje voor je als je een heuvel af gaat. Het uit- en instappen; een serieuze hindernisbaan. Het bonken van je hoofd tegen het plafond, bij het passeren van drempels. Dit alles ga ik missen aan de minibus, want ik vind minibusjes gewoon één van de beste belevingen van Malawi.

...dat ik hier heel vaak gekookt heb en het nog leuk vond ook. Hopen voor pap&mam dat ik die eigenschap in Nederland nog steeds bezit!

...dat ik douchen hier een verademing vond, terwijl ik er in ons koude landje een gruwelijke hekel aan heb! (Ligt aan de kou bij het afdrogen; ik ben nog steeds van plan om later een machine te bouwen die me warm en droog blaast na het douchen)

...de zon!!!!!! (Ik hoor dat er sneeuw ligt bij jullie??)

...de fietstaxi die wat duurder is dan de minibus, maar waar je niet op hoeft te wachten. Met zijn kussentje en voetsteuntjes achterop is het een relatief comfortabel vervoersmiddel. Ikzelf vind het altijd enigszins eng, ik ben niet zo avontuurlijk aangelegd en zelf erg slecht in fietsen. Als ik mul zand, drempels, steentjes of overgangen tussen berm en straat zie en ik ben te fiets, dan raak ik alvast in een lichte paniek. Hier hebben ze alle bovengenoemde obstakels, dus achterop de fiets kan ik mijn lol niet op en trek ik krampachtige gezichten. Ook is het hier niet zo plat als thuis, dus als ze je dan eindelijk tegen een heuvel op hebben gefietst, doen ze geen enkele moeite om heuvelafwaarts te remmen. Hierdoor schud de hele fiets heen en weer van snelheid, kijk ik nog moeilijker dan tevoren en voel ik m'n onderkin heen en weer zwabberen. Doodeng, maar toch ook heel erg leuk!

...het zingen en swingen in de kerk. De voorstelling die je maakt/hebt bij een kerk in Afrika klopt; er is een koor, een band, en de liederen zijn niet langzaam en laag, maar uitbundig en swingend. Ik ben in 4 weken met ontzettend veel plezier 4 keer naar de kerk geweest! (Ja je leest het goed, dat is braaf elke zondag. Misschien word ik beïnvloed door al m'n gelovige huisgenootjes...?)

...de vindingrijkheid van Afrikanen. Als ze ergens geen geld voor hebben dan bedenken ze wel iets creatiefs. Twee kleine jongetjes tillen samen een jerrycan; ze houden allebei het uiteinde vast van een stok die door het handvat van de jerrycan gaat. Geen geld voor een nieuwe voor- of achterruit? Duct-tape. Gat in het dak? Emmer eronder! Geen vervoer voor je bankstel, geiten of houtbult? Bind het gewoon achterop de fiets, dat kan gewoon (ja serieus, geiten achterop!)! Elke dag zag ik wel weer nieuwe dingen en dat creatieve, gekke en altijd verrassende, dat ga ik echt heel heel erg missen!

...de gezelligheid van ons doingooodhuis. Samen koken, eten, afwassen, lachen, grappen, praten, discussiëren, spelletjes doen, films kijken, rondhangen en ginnegappen, dat maakte echt dat ik hier een hele leuke en fijne tijd heb gehad. Als ik nu rondkijk in huis, zie ik Thamara in haar hoek van de bank hangen met een dik boek. Kraamverzorgster Thamara die me heeft geleerd dat kinderen verschillende huiltjes hebben, één voor honger, één voor moe, één voor kramp, etc. Dat en meer gekke feitjes over baby's, zwangerschappen en bevallingen, zal me echt bijblijven van Thammie, die dikwijls iemand bij de neus nam!

Joke leest op dit moment uit de bijbel of een goed boek op haar tablet. De heerlijke cakes die Joke bakte in ons kleine oventje waarvan de thermostaat kapot is, waardoor experimenteren met cakes een groot avontuur werd. Mmmm ik mis ze nu al!

Anna hangt onderuitgezakt op de bank met oortjes in, een of andere gekke serie te kijken (heartbreak high, voor mijn tijd), hierbij af en toe hardop grinnikend. De hevige discussies die ik met Anna voerde, soms met een heel sullig onderwerp, soms heel serieus, ga ik ook echt missen. Als advocaat zijnde droeg zij natuurlijk betere argumenten aan, maar ik kwam soms overwacht en fris uit de hoek. Ik voelde soms een generatiekloof met mijn huisgenoten, variërend van 20-65 jaar oud, en grapte hier natuurlijk fulltime over. Ook heb ik ze wat nieuwe woorden bijgebracht als 'bae' 'netflix&chill' en 'skeer' (woorden die ik heel normaal vind maar ik voor hen duizend maal heb moeten herhalen zodat ze het zouden onthouden).

David leest de krant, een boek, of schrijft wat dingen op in zijn schrift. David, gepensioeneerd Engels leraar en native speaker, was ons wandelende woordenboek hier. Altijd als we iets niet wisten, (ja dat kwam best eens voor, m'n Engels is wat weggezakt), vroegen we gauw David om een vertaling, die tot grote opluchting leidde.

Alie leunt tegen een andere hoek van de bank met haar puzzelboekje vol kruiswoordpuzzels, sudoku's en woordzoekers. Wat ga ik de heerlijke nuchterheid en droge opmerkingen van Alie missen, en natuurlijk het vele (door het hele huis gehorige) skypegeschreeuw (“Ja hallooooooooo hoor je mij?!?!?!?!!?”) missen.

Liset wast ondertussen haar kleren in een teil in de badkamer, met haar oortjes (muziek keihard) in, zingt ze op vol volume mee met allerlei liedjes. Liset, die ons allemaal wegwijs heeft gemaakt hier, ga ik zeker missen met haar eigen versie van ABN (me eige, hullie, en nog meer gekkigheid waar ik nog nooit van gehoord had) en haar onwijs stomme maar leuke grappen. Ook heeft nog nooit iemand zo geduldig de tijd genomen om me alles maar dan ook alles wat ik maar wilde weten uit te leggen over het christendom, geloven, de kerk en gewoontes die daarbij horen, thanks! :)

Ikzelf hing meestal op de bank met een boek, speelde voor dj, stond alvast te koken, werd creatief en knutselde bloemen om het huis op te fleuren, of schreef weer een blog (iets wat best een avond kan duren). Ohja, en we deden allemaal wel eens een dutje op de bank, om aan de plots opkomende moeheid toe te geven, heerlijk!

Zoals je ziet is de lijst van missen vele malen langer dan de lijst van niet missen, dus ik hoop dat dat een goed beeld geeft van hoe fijn het hier was. Ik vind het raar om naar huis te gaan, maar heb er ook wel best zin in. Ik heb een ontzettend fijne tijd gehad hier in Malawi, op mijn project House of Hope en in ons megagezellige doingooodhuis! Ik ga nog genieten van elke minuut die ik hier ben, want voor je weet is het definitief voorbij. Iedereen bedankt voor het lezen van mijn blog en het reageren erop, dat vind ik echt heel heel leuk. De 'kijkcijfers' lopen tot mijn verbazing nog steeds op, en ik schrijf elke keer weer met superveel plezier een nieuwe blog!

Iedereen bedankt voor alles, ik zal thuis nog een allerlaatste afsluitende blog schrijven, maar voor nu was dit het. Ik hou van jullie!

Megaveel liefs,

Jannejans

(Allerlaatste fun fact: niet alleen mais word geroosterd, maar ze verkopen langs de weg ook geroosterde muizen op een stokje)

Big 5 of Malawi, dansen in de regen en de ontrafeling van het onderbroekenmysterie

Dag dag lieve mensen,

Ik ben weer terug na een heerlijk weekendje weg naar Cape Maclear, een dorpje aan Lake Malawi. Volledig uitgerust en intens verbrand, bedacht ik om weer eens een blog te schrijven. Om te beginnen heb ik goed nieuws! We kwamen thuis van onze minivakantie en vertelden wat verhalen aan de achterblijvers, toen een van de anderen zei “Hee is dat niet jouw verloren onderbroek daar aan de lijn?” Ik rende erheen, als een film in slow-motion, herkende mijn onderbroek en sloot hem liefdevol in mijn armen. Eindelijk herenigd! Hoe die daar gekomen is weet ik niet, maar hij is weer terug en dat is het belangrijkst!:)

Zoals ik vorige keer al noemde, heb ik ervoor gekozen om niet op safari te gaan omdat mijn spaarrekening nou eenmaal geen onuitputtelijke bron is. Ik heb hier wel een aantal leuke, gekke, bijzondere dieren gezien, dus heb ik voor jullie een zelfsamengestelde big 5 gemaakt:

1. De megamegaSlak

Een slak, denk je dan, hoe interessant kan dat zijn? Maar als het weke gedeelte zo lang is als je hand, en het huisje zo groot als een mandarijn, dan is een slak toch best cool!

2. Lizzards

Zijn overal te vinden, in alle kleuren, soorten en maten. Er waren mini's in Cape Maclear, even klein en dun als een lucifer, die keisnel overal heenschoten en je aankeken als je op de wc zat. Hier in huis hebben we wat grotere witdoorzichtige, die we nog net niet knuffelen van blijheid, omdat ze natuurlijk lekker alle muggen oppeuzelen.

3. Kippen (en konijnen)

Als je in een minibus of auto over de weg raast, komt het vaak voor dat je kippen op je weg tegen komt. En nee, niet lopend. Ze worden omhoog gehouden door iemand in de berm, ze zitten in mandjes in de minibus, of ze hangen met z'n twintigen aan een fietsstuur te bungelen (opde kop). Ja, echt waar! Ohja en trouwens, voor konijnen geldt hetzelfde. Dus als iemand nog trek heeft in een konijntje...

4. Kakkerlakken

Aangekomen bij onze allerliefste kleine schattige potige snelle kruiperige invasie van huisgenootjes. Het is Afrika, lekker vochtig, dus onze kleine vriendjes zijn volop aanwezig in huis. Als we de keukenkastjes openen begroeten we ze alvast roepend “Hallo kakkerlakjeeeeees, waar zijn jullie?!” Ook check ik altijd maar dan ook altijd eerst onder de wc-bril of er daar niet eentje verscholen zit, want ik wil gewoon rustig kunnen plassen zonder daar bang voor te hoeven zijn. Het doet me altijd denken aan een horror-Afrika-verhaal van mama, die ook een beest onder de wc-bril had. Ik weet het verhaal niet meer goed, misschien heb ik een deel ervan zelf bedacht of gedroomd. Dat werkt natuurlijk alleen maar averechts omdat het beest dan steeds enger wordt. Het was een kakkerlak? Spin? Schorpioen? Slang? Enfin, altijd checken dus, en je bent in ieder geval nooit alleen!

5. CEES!

Aangekomen bij het hoogtepunt van de Big 5, onze mysterieuze huisgenoot die we inmiddels Cees hebben gedoopt. Rond het moment dat wij hier aankwamen hoorde Liset rare geluiden bovenop het plafond; rennen, krabbelen en scharrelen. Op dat moment was ze nog vol van al de medicijnen die ze had gekregen tegen alle ziektes, dus wij dachten eerst dat ze hallucineerde. (Ze had ook halve doofheid als bijwerking, dus we hebben de eerst week gecommuniceerd door schreeuwen). 's Avonds hoorden wij het helaas ook, er zit echt iets op het plafond. Na lang speculeren zijn we er uit dat het toch wel echt een (mega) rat moet zijn, omdat het krabbelt, rent en 's nachts wakker is. We hebben voor de grap even 'Afrikaanse rat' gegoogeld (doe dat ook even, kun je lachen) en dat was een grote fout omdat we nu weten dat hij eruit ziet als een gigantische koalabeer met een snuit, nagels en een staart van hier tot tokio. We hebben hem Cees genoemd – ja met een C – en bedenken allerlei manieren om hem van zolder af te krijgen, zonder dat we aangevallen worden (we zien hem echt als een monster). Of het echt een rat is en of we hem nog zullen zien is de vraag, ik ben erg benieuwd, ik hou jullie op de hoogte.

Helaas mogen het maar 5 dieren zijn, anders zouden ook de prachtige dieporanje en blauwe vogeltjes, de superduperirritante muggen, en de schattige maar jankende honden een eervolle vermelding krijgen.

Over Cape Maclear, het dorpje aan het meer, dat was in één woord fantastisch. We hebben 5uur in de auto gezeten, al kletsend, slapend en naar alles kijkend. Tien minuten na het verlaten van de stad kwamen we al langs stenen huisjes met rieten dakjes zo groot (klein!) als mijn kamer, marktjes langs de straat en zanderige hobbelwegen. 7 km/uur over de zandweggetjes, 10 km/uur door de bergen, en gelukkig lekker scheuren over de iets betere wegen. Het simpele kleine dorpje lag in de middle of the middle of nowhere. Toen we aankwamen snapten we ineens waarom Liset had gezegd dat we er niet konden pinnen, er was gewoon helemaal niks. Het was een prachtige plek, een lekkere lodge aan het strand en heerlijk weer! We heben een lekker wandelingetje gemaakt ter verkenning; foto's gemaakt en genoten van een prachtige zonsondergang. Johnnie (taxichauffeur) en Johnnie Banana (gids) namen ons mee uit eten naar een donker local restaurant met overal vliegjes, zand op de vloer en tralies voor de bar. Het zag er dus een beetje raar uit en het duurde lang, maar het eten was heeeeerlijk!

Ook de boottour naar het eiland de volgende dag was fantastisch. Zonnebaden, visarenden voeren, allerlei gekleurde vissen proberen te vangen met je blote handen, uitkijken over het meer, chillen op de boot, fotoshoots houden op de rotsen, wapperen met je haren in de wind, alles was heerlijk! Echt een vakantie. Als lunch hebben Johnnie en de bootbestuurder rijst, tomatensaus met groenten en vis voor ons gemaakt op een groot houtvuur en rooster. Een Afrikaans cidertje erbij en onze dag kon al niet meer stuk, het was zoooo lekker! Totdat we natuurlijk thuis waren en erachter kwamen dat we allemaal, ondanks het vele smeren, onwijs verbrand waren. Lekker aftersunnen en hoppa onderhandelen op straat over de souvenirs. We hebben Malawi Bawo geleerd, een denkspel met kuiltjes en balletjes, erg leuk! Natuurlijk heeft één van ons beter onderhandeld dan de andere twee, en het spel voor ongeveer 6x zo goedkoop gekocht (en nee, dat was ik helaas niet). Lekker gepraat met de locals, veel gelachen en vrienden gemaakt.

's Avonds weer uit eten met de Johnnies en erg lang gewacht, tijd die we vulden met Johnnie Nederlands leren, erg leuk! Bij het eten natuurlijk weer een lekker cidertje, en nog een.... Daarna een dansje wagen, want ja, dat hadden we beloofd. Het was daar in het restaurantje al erg leuk, maar de Johnnies wisten een betere party plek, dus hops in de auto en gaan (5 km/uur) over het hobbelige zandweggetje door het dorp, met de muziek keihard aan als altijd. De Johnnies, Anna en ik stapten uit op een soort zanderige binnenplaats met een stuk of 6 (open) barretjes eromheen, waar natuurlijk alle locals hun nekken rekten toen ze ons zagen aankomen. We hebben er een fantastische avond van gemaakt met één laatste drankje, plassen achter een schuttinkje en natuurlijk dansen, heel veel en hard dansen. Iedereen wilde met ons dansen, maar de Johnnies waren beschermend en wilden ons niet delen. De regen werd harder en harder, het begon in de verte te onweren (discobaleffect), maar we dansten heerlijk door. Haren als dreadlocks, mijn lange jurk die zo zwaar was van de regen dat hij door het zand sleepte, teenslippers die steeds uitschoten en overal om ons heen raar dansende mannen. Wij vonden het natuurlijk een enorme beleving en hebben samen erg gelachen om de Johnnies en alle anderen. Nog nooit zo'n gekke uitgaansavond beleefd!

Om half 2 in bed en om half 6 weer op om te gaan hiken op de berg was even zwaar, maar de tocht was supervet en echt mega de moeite waard. Eenmaal aan de top konden we genieten van het prachtige uitzicht over het dorp en het meer en waren we de intense inspanning van daarvoor gauw vergeten. 's Middags even zwemmen was natuurlijk heeeeeeerlijk na die liters verloren zweet van het dansen en hiken, echt een verademing in die hitte. Door het lange wachten op een bordje spaghetti gingen we een uur later weg dan gepland, maar de sfeer hier is zo relaxed, niemand leeft bij de tijd en het maakt niemand echt iets uit. Bepakt en bezakt met souvenirs gingen we in de auto, waar ik als altijd weer keihard geslapen heb, fijn na die korte nacht! Het was een heerlijke mini-vakantie; we hebben veel gezien, gelachen, gehoord, geleerd, gezweet en genoten!

Terug in Lilongwe viel het me echt op hoe veel afval overal ligt. Iedereen gooit hier al het afval gewoon op straat of uit het raam van de minibus, dus het ligt overal en overal. Echt zonde van het prachtige land! Afval scheiden doen ze trouwens ook niet, alles gaat op een grote hoop in de hoek van de tuin en wordt dan verbrand (stinken!!!). Tenzij de honden ermee aan de haal gaan, dan ligt er wc-papier op het gras of een eierdoos voor de deur. Het weerzien van het afval vond ik jammer maar het was heel fijn dat het echt voelde als thuiskomen, dat een huis na zo'n korte tijd als je thuis kan zijn, erg fijn! De fietstaximannen die zoals gewoonlijk chillen onder de boom, de buurvrouw die in een doek gerold op het stoepje zit en de tuinman die zoals altijd het gras maait door een kapmes heen en weer te zwaaien; wat fijn om alles weer te zien en weer thuis te zijn!

Alweer vloog een fantastische (dat gebruik ik wel erg vaak, maarja dat is mijn lievelingswoord) week voorbij sneller dan de bedoeling was. Nu heb ik nog maar negen dagen te gaan, waarin hopelijk nog heel wat avonturen komen. Dan moet ik helaas al weer naar huis, maar ik zal voor nu nog even keihard genieten, voordat het voorbij is. Tot gauw! Tionana!

Heel heel heel veel liefs,

Jans

Ps. voor foto's uploaden is het internet hier écht te langzaam, dus ik zal er achteraf wat op zetten en anders zijn jullie welkom om bij mij thuis de foto's te bekijken!

House of Hope en bonus

Hallo hallo!

How are you? I'm fine thankyou!

Ik zal jullie nu eindelijk eens iets vertellen over het project waar ik werk, House of Hope. Ik heb er nu 8 dagen gewerkt, dus ik heb al behoorlijk wat inspiratie opgedaan.

Het is een crisisopvang voor baby's/kinderen tot 2 jaar oud, met als doel dat ze weer terug gaan naar hun eigen familie. Er zitten nu 10 kinderen, waarvan 7 babybaby's en 3 iets ouderen. Toen ik er twee weken geleden was waren er nog 12 kinderen, er zijn er inmiddels twee naar huis gegaan en ik wacht nog op het moment dat er nieuwe kinders komen. Bijna alle kinderen die naar House of Hope komen zijn hun moeder verloren bij de bevalling. Dit gebeurt vaak, omdat mensen geen/slechte hulp hebben met thuisbevallen, te laat het ziekenhuis bereiken, of omdat er geen bloed beschikbaar is om de keizersnee te overleven. Dat is heel vervelend, maar er is te weinig geld om hier drastische verbeteringen in aan te brengen. Twee van de baby's die er nu zijn hebben een ander verhaal. Één van hen is ernstig verzwakt en zeer jong te vondeling gelegd en door een politieagent naar het ziekenhuis gebracht, waar ze verzorging, een paspoort en een naam kreeg. (Voor de privacy van de kinderen noem ik geen namen op internet, als je die toch wil weten wil ik die met alle plezier vertellen in real life). Het ziekenhuis heeft haar na een paar dagen naar House of Hope gebracht, waar ze sterkere voeding kreeg en na lange tijd eindelijk opknapte en groeide. Ze is nog steeds de kleinste (niet de jongste) van het stel, maar heeft inmiddels zelfs een klein onderkinnetje :)

Een ander meisje heeft haar moeder nog, maar zal hoogstwaarschijnlijk geadopteerd worden, omdat haar moeder erg ziek is en al een stuk of 4 andere kinderen heeft. Haar man is overleden, en in haar zieke eentje kan ze helaas niet voor haar dochtertje zorgen. Er wordt nog gekeken of ze naar familie kan, maar die kans is in dit geval erg klein, daarom zou adoptie een goed alternatief voor haar zijn.

House of Hope wordt gerund door een directrice, die leiding geeft aan een stuk of 10 huismoeders. De huismoeders werken om beurten 3 dagen, gevolgd door 3 nachten en daarna 3 dagen vrij. Dan is er nog een moeder die de was doet en dwijlt en een kokkin, dus al met al is het een gezellige boel. (De hygiene is trouwens supergoed) Ze spreken allemaal aardig goed Engels, maar toch te slecht om een heel diepgaand gesprek te hebben. Toch praat ik wel wat met ze, stel ze vragen over de baby's en hun eigen leven. In de pauze praten ze met z'n allen Chichewa, wat ik wel lastig vind, omdat ik daarin niet mee kan doen. Omdat elke moeder een vaste kamer heeft, hebben de kinderen ook een soort vaste moeder die ze verzorgt, wat natuurlijk erg fijn voor ze is. De moeders zijn ontzettend lief voor de baby's; spelen met ze, knuffelen ze, en maken ze aan het lachen, erg leuk om te zien! Wat dan wel weer raar is voor ons Westersen, is dat ze de baby's aan één arm omhoog tillen. Toen ik dat voor het eerst zag viel mijn mond open, maar de baby's maken er geen probleem van, en zo kun je er wel makkelijker twee tegelijk pakken...

De baby's slapen in oude plasticen coufeusebedjes, dragen katoenen luiers (niet met een veiligheidsspeld maar met een soort klipje gelukkig) en kijken de hele dag maar wat om zich heen omdat ze geen speelgoed hebben. In Nederland zou je dat zielig vinden, maar ze hebben hier een prima leven voor de huidige omstandigheden en hebben maar wát geluk dat ze hier opgevangen zijn! Kleren hebben ze hier in deze opvang al genoeg heb ik gezien, maar de kleren die ik heb ingezameld zullen heel blij ontvangen worden op een project van twee van mijn huisgenoten. Bij House of Hope hebben ze kastenvol met kleren, maar omdat de Malawianen suuuperzuinig zijn liggen die dus allemaal in de kast, terwijl de kleren en luiers met gaten gebruikt blijven worden. Ik heb al bedacht dat ik morgen wat van mijn kleertjes meeneem en stiekem de kast in smokkel :) De huismoeders houden ongetwijfeld net zo van het aankleden van de baby's als ik, want de kinderen hebben soms wel 3 verschillende outfits aan op één dag. Als het 25 graden is dan is ieder kind gekleed in een rompertje met lange mouwen en daarover een dikke wollen trui. Als ik dan 's ochtends aankom trek ik gauw alle warme, bezweete kleren uit, om ze in een wat koelere (en coolere) outfit te steken!

Niet onbelangrijk; de baby's zijn superlief en heel enthousiast en blij, het is erg fijn om hele dagen met ze door te brengen. Ik kan enorm genieten van de toewijding op hun onschuldige gezichtjes als ze enthousiast aan een fles sabbelen!

Dat was het tot zover over House of Hope, maar ik heb altijd nog meer te vertellen, dus als je geïnteresseerd bent lees dan vooral verder!

We wassen hier met de hand onze kleding, iets waar ik nu al een hekel aan heb gekregen. We hadden dit weekend net allemaal onze was buiten hangen, toen, je raadt het al, het keihard ging stortregenen. Regenseizoen, jaja! Ik snapte ineens de vele overpeinzingen van mama op zomerdagen in Nederland, “de was wel buitenhangen of niet, gaat het regenen of niet?” Maargoed, onze was dus nat geworden, shit happens, het droogt wel weer. 's Avonds halen we onze was naar binnen omdat de honden anders aan de haal gaan met je kleren en ze verscheuren. (Op advies van Liset, die haar verscheurde jumpsuit heeft teruggevonden achterin de tuin) Enfin, ik sta mijn was binnen te halen, als ik erachter kom dat ik een onderbroek minder heb dan dat ik heb opgehangen. Hij is echt nergens te bekennen, ook niet op een andere plek of op de grond. Ik heb geen idee waar hij gebleven is, misschien heeft de buurvrouw of de bewaker hem gepakt, maar ik heb nog steeds geen hond voorbij zien komen met mijn onderbroek aan.

By the way, bijna iedereen hier heeft kroeshaar. Als je een mooi kapsel ziet, dan is het hoogstwaarschijnlijk een pruik, of zijn het extensions. Zo heb ik al menig kapsel voorbij zien komen met krullen, vlechtjes, staartjes of knopen. Als je je afvraagt wie die vrouw die om je huis loopt nu weer is, dan is het gewoon de buurvrouw met een nieuw kapsel, want dat verandert ongeveer elke twee weken.

Als poging om de armoede tegen te gaan doen ze hier veel aan werkverschaffing. Alles wat je zelf eigenlijk ook kunt doen daar hebben ze iemand voor, zodat er een baan beschikbaar is voor iemand anders. Zo staan er bij de supermarkt kassa niet één maar drie caissières per kassa, zodat die twee reserves kunnen rennen naar een product waar geen prijs op staat, of om appels af te wegen. Bij de benzinepomp staat bij elke pomp een man die voor je tankt, het is niet de bedoeling dat je dat zelf doet. Bovendien heeft iedereen een tuinman, die ervoor zorgt dat de tuin binnen en buiten de poort er piekfijn uit ziet. Vooral de tuin buiten de poort wordt erg goed verzorgd, omdat dat natuurlijk het aangezicht voor de passerende mensen is.

Malawianen zijn niet zo recht voor z'n raap zoals wij Nederlanders, integendeel. Ze zijn bang om to the point te gaan, daarom praten ze hele onsamenhangende verhalen die heel erg om de clue heen praten. Ook willen ze je absoluut niet teleurstellen, dat is heel lief, maar ook lastig. Als je de weg vraagt en ze weten het niet, dan willen ze je niet teleurstellen dus wijzen ze maar gewoon ergens heen, ook al is het compleet verkeerd. Dan hebben ze voor zichzelf het gevoel dat ze je goed geholpen hebben, terwijl jij lekker compleet verdwaald bent :)

Het praten met de locals bevalt me nog steeds erg goed, het is heel gezellig en erg interessant. Ook ben ik op straat ten huwelijk gevraagd en heeft iemand na een gezellig gesprekje in de regen om mijn nummer gevraagd, hilarisch!

Ik bewaar nog wat sappige verhalen voor de volgende keer, want het is nu toch al wat lang geworden. Ik ben niet op safari geweest, maar zal jullie volgende keer vertellen over mijn zelfsamengestelde Big 5 of Malawi!

Zikomo kwambiri (heel erg bedankt) voor jullie leuke reacties, erg fijn.

Tot de volgende keer, tionana!

Kusjes Jans

Machtig mooie Malawi

Moni people! Ik had gezegd dat ik wat meer zou vertellen over Malawi zelf, dus bij dezen.

Afrikaanse billen, poepluiers en straaltjes zweet

Lieve mensen,

Nu begint het avontuur dan toch echt!

Lieve mensen,

Welkom op mijn Reislog!

Hallo hallo lieve mensen en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens mijn reis. Vanaf nu zul je hier (hopelijk) regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mailadres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter, dat vind ik zeer fijn!!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Jansie